“Να γυρίζουμε όλη την Κρήτη και να κοιμόμαστε στο αμάξι” ήταν η πρώτη ιδέα που είχε πέσει στο τραπέζι-μαζί με αρκετό κρασί-για τις φετινές διακοπές.
Η αρχική ιδέα πήρε λιγάκι πιο πρακτική μορφή-ευτυχώς-οπότε στο παιχνίδι μπήκε και μια σκηνή.
Αυτό…και πάλι, δεν ήταν αρκετά για να οργανωθώ
Ύστερα διάβασα κάπου ότι
η πραγματική γαλήνη βρίσκεται όταν σταματάς να προσπαθείς πάντα να έχεις τον έλεγχο. Δέχεσαι την ζωή με τους δικούς της όρους και έπειτα κάθεσαι ήρεμος και έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτό που συμβαίνει
Προσπάθησα να υιοθετήσω όσο μπορούσα αυτή την ιδέα
Κι έτσι ξεκινήσαμε το Road Trip, με ένα μικρό Jeep, μια σκηνή και ένα κουτάβι 4 μηνών που δεν είχε βγει περισσότερο από 2 ώρες έξω από το σπίτι.
Χανιά
Η πρώτη στάση ήταν τα Χανιά
Φτάσαμε πολύ πρωί και ήταν η τέλεια ευκαιρία να επισκεφτούμε το παλιό λιμάνι, χωρίς να μας ποδοπατούν οι τουρίστες.
Αυτό που λάτρεψα όμως ήταν τα αμέτρητα σοκάκια μακρυά από το τουριστικό κέντρο.
Μικρά στενά δρομάκια με γλάστρες στην σειρά, γάτες να σε κοιτάζουν βαριεστημένα, γιαγιάδες στην πλαστική καρέκλα τους να σε χαιρετούν και να σηκώνονται για να ποτίσουν τα λουλούδια τους.
Από μικρή έχω μια συνήθεια, όταν περπατάω σε τέτοια στενάκια. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά μέσα από το παράθυρο ή την ανοιχτή πόρτα καθώς προσπερνάω. Ρουφάω τις μυρωδιές από τα φαγητά που ετοιμάζουν, ακούω τις φωνές από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και αναρωτιέμαι πως είναι να ζεις σε μια τέτοια γειτονιά
Όταν ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει και η ζέστη να γίνεται αφόρητη βρέθηκε μπροστά μας το πατρικό του θείου μου για έναν καφέ πριν φύγουμε από την πόλη.
Κεδρόδασος
Ο προορισμός μας για κατασκήνωση ήταν το Κεδρόδασος. Μια παραλία που ένας φίλος μας ονόμαζε επίγειο Παράδεισο, ισάξιο σε ομορφιά με την Σαμοθράκη,οπότε έπρεπε να το διαπιστώσουμε από κοντά
Ο δρόμος από τα Χανιά προς την παραλία ήταν αρκετά δύσκολος. Μετά από σχεδόν 3 ώρες συνεχόμενων στροφών φτάσαμε σε ένα χωματόδρομο που σταματούσε απότομα.
Κατέβασα το κουτάβι από την αγκαλιά μου για να ξεπιαστούμε και προχώρησα προς την άκρη του δρόμου
Αυτή η φωτογραφία είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια να απεικονίσω την ομορφιά του τοπίου.
Από ψηλά όλα ήταν ήσυχα. Ακουγόταν μόνο ο αέρας
Καθώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε φορτωμένοι με σακίδια, τσάντες και κατσαρόλες ένα κακοτράχαλο κατηφορικό μονοπάτι, βρεθήκαμε κάτω από του κέδρους.
Γύρω σου άρχιζαν να φτάνουν οι ήχοι από κιθάρες, γέλια, συνομιλίες, γαβγίσματα και μυρωδιές από σάλτσα ντομάτα που μαγειρευόταν
Κάτω από τους κέδρους βρίσκονταν σκηνές, αντίσκηνα και αιώρες, φωτάκια, ψάθες και χρωματιστά παρεό, στόλιζαν το προσωρινό σπίτι των κατασκηνωτών.
Η παραλία είχε αμμόλοφους που κατέληγαν σε καταγάλανα, ξέβαθα νερά με παγωμένο νερό
Αυτό έγινε το σπίτι μας για αρκετές μέρες.
Μαγειρεύαμε με θαλασσινό νερό και λίγα υλικά, όμως στο ορκίζομαι, όποιον και να ρωτήσεις θα στο πει:
Το φαγητό στο ελεύθερο camping είναι πάντα πιο νόστιμο
Μακαρονάδες με σάλτσα και τόνο, ντάκους, καγιανά και για πρωινό ζεστό porridge με φρούτα και ξηρούς καρπούς, όλα τους λαχταριστά
Ακόμα και αν δεν χορταίναμε αυτό το μέρος, έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι. Τι road trip θα ήταν άλλωστε
Σούγια
Αφήσαμε πίσω το Κεδρόδασος και συνεχίσαμε προς την Σούγια.
Ενδιάμεσα, σταματήσαμε για φαγητό στην Παλαιόχωρα, μια αρκετά τουριστική κωμόπολη.
Η Σούγια ήταν από τα αγαπημένα μέρη των χίπηδων της δεκαετίας του 70’ λόγω της μεγάλης σε έκταση παραλίας της και της ανεκτικότητας των κατοίκων στην ελεύθερη διαβίωση, κατά πάσα πιθανότητα. Σήμερα είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός με μαγαζιά και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια ωστόσο ήσυχος και φιλόξενος.
Αν βρεθείς ποτέ εκεί κάνε μια στάση για φαγητό στο Ρεμπέτικο και παρήγγειλε σκαλτσούνια (παραδοσιακά πιτάκια με χορταρικά) και μπουρέκι (σαν μπριάμ με ανθότυρο)
Για να συνεχίσουμε την διαδρομή στη Νότια πλευρά του νησιού έπρεπε να ανεβούμε ξανά βόρεια, στα Χανιά και ύστερα να κατέβουμε πάλι νότια. Αυτό γιατί δεν υπάρχει δρόμος που να ενώνει την Σούγια με την υπόλοιπη ακτογραμμή της Κρήτης καθώς παρεμβάλλονται τα Λευκά όρη και το Φαράγγι της Σαμαριάς.
Ανεβαίνοντας προς τα Χανιά, θα συναντήσεις την τεχνητή λίμνη της Αγιάς, που, πριν από μερικά χρόνια, λόγω ξηρασίας, κινδύνεψε να στερέψει. Το όνομά της λέγεται πως προέρχεται από την αραβική λέξη “ Aya” που σημαίνει νερό.
Για εμάς ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμασταν για να ξεπιαστούμε και να δροσιστούμε ύστερα από 2 ώρες ταξιδιού
Σφακιά
Επόμενος προορισμός ήταν η Χώρα των Σφακίων.
Τα Σφακιά υπήρξαν από τις πιο ανυπότακτες περιοχές όλης της Ελλάδας σε Βενετούς και Οθωμανούς. Ένα μέρος δυσπρόσιτο και απομακρυσμένο.
Σήμερα, είναι κι αυτό ένα μέρος γεμάτο τουρισμό.
Αν θελήσεις να πας στα Σφακιά πρέπει να σκεφτείς σοβαρά την δυσκολία του ταξιδιού. Χρειάζεται να είσαι έμπειρος οδηγός. Σε κάθε στροφή κοίταζα από το παράθυρο του συνοδηγού τον απότομο γκρεμό ακριβώς από κάτω και ευχόμουν να ήμουν σαν το κουτάβι στα πόδια μου, αμέριμνη, μισοκοιμισμένη, χωρίς καμία ιδέα για το τι γίνεται έξω από το παράθυρο.
Όταν φτάσαμε, ήταν ίσως η πιο ζεστή ημέρα όλο του Καλοκαιριού. Αντικρίσαμε εκατοντάδες παρκαρισμένα αμάξια ανηφορικά στο βουνό. Βλέπεις, από το λιμάνι των Σφακίων περνάει το μοναδικό καράβι που σε πηγαίνει στην Γαύδο, στο νοτιότερο σημείο της Ευρώπης.
Η χώρα των Σφακίων έχει μετρημένα τουριστικά μαγαζάκια, ψαροταβέρνες και λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια
Το παραδοσιακό φαγητό εκεί είναι η Σφακιανή πίτα. Κάτι σαν τηγανίτα γεμισμένη με τυρί και περιχυμένη με θυμαρίσιο μέλι. Πεντανόστιμη, γευστική…αλλά πολύ μικρή για την τιμή της.
Κάτσαμε στην σκιά ενός μαγαζιού μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Εκείνο το βράδυ, στην παραλία που κοιμηθήκαμε, ο ουρανός ήταν τόσο φωτεινός από το φεγγάρι, που δεν χρειαζόταν καν να ανάψεις φακό. Πλησίαζε πανσέληνος, ήταν λίγο πριν τις 15 Αυγούστου.
Φραγκοκάστελο
Συνεχίσαμε προς το Φραγκοκάστελο, ένα μεσαιωνικό κάστρο που χτίστηκε ως οχυρό από τους Βενετούς για προστασία από τους πειρατές και τις εξεγέρσεις των κατοίκων στα γειτονικά Σφακιά.
Υπάρχει και ένα μύθος γύρω από αυτό το μέρος, οι Δροσουλίτες. Λέγεται ότι μεταξύ Μάιο και Ιούνιο, τις πολύ πρωινές ώρες, εμφανίζονται σκιές στον κάμπο γύρω από το κάστρο που μοιάζουν με ιππείς.
Οι ντόπιοι λένε ότι είναι τα φαντάσματα Ελλήνων πολεμιστών που σκοτώθηκαν σε μάχη με τους Τούρκους, οι επιστήμονες πως πρόκειται για εξάτμιση της υγρασίας, και άλλοι, με μεγαλύτερη φαντασία, ότι αντικατοπτρίζονται εικόνες καμηλιέρηδων από την Αφρική.
Κάτω Πρέβελη
Πριν ανέβουμε στην Βόρεια Κρήτη κάναμε μια στάση σε ένα από τα πιο εξωτικά σημεία του νησιού: Την παραλία στην Κάτω Πρέβελη.
Από την παραλία, ξεκινά ένα μονοπατάκι αντίθετα από την ροή του ποταμού, οδηγώντας προς το Κουρταλιώτικο φαράγγι.
Γύρω σου βλέπεις μόνο φοίνικες, καλαμιές και πράσινα νερά. Κάποια στιγμή φτάνεις σε μια μικρή παραλία με βράχους να υψώνονται γύρω από κρυστάλλινα ορμητικά νερά.
Αν προχωρήσεις λίγο ακόμα, θα αρχίσει να εμφανίζεται μπροστά σου το φαράγγι. Εκεί συμβαίνει ένα μοναδικό φαινόμενο. Ο ήχος που περνά ανάμεσα από τα βράχια ακούγεται σαν μουσικό όργανο. Γιαυτό ονομάστηκε και Κουρταλιώτικο, από τα κούρταλα (κρόταλα) που χτυπούν.
Ηράκλειο
Ήταν 14 Αυγούστου όταν φτάσαμε στο Ηράκλειο. Αφού ξεκουραστήκαμε από το ταξίδι και φάγαμε σπιτικό φαγητό μετά από καιρό, ξεκινήσαμε μαζί με τον οικοδεσπότη φίλο μας προς το χωριό Αβδού.
Εκεί γίνεται κάθε χρόνο παραδοσιακό Κρητικό γλέντι και το χωριό, για ένα βράδυ, σφύζει από ζωή.
Το Ηράκλειο είναι, κατά την γνώμη μου, η πιο παρεξηγημένη πόλη του νησιού. Πράγματι είναι μια μικρή τσιμεντούπολη, όντως τα Χανιά και το Ρέθυμνο έχουν μια πιο γραφική ομορφιά, όμως αν κοιτάξεις καλύτερα στα στενά και τους δρόμους στο κέντρο του Ηρακλείου θα δεις ότι έχει αρχίσει να ανθίζει.
Θα βρεις όμορφες καφετέριες, ταβερνάκια και παραδοσιακά μεζεδοπωλεία. Περπατώντας στα στενά της πόλης είδα τα πιο όμορφα, ευφάνταστα graffiti, εικόνες που σου τραβούν την προσοχή.
Ρέθυμνο
Μετά από δυο μέρες ξεκούρασης και αρκετού σπιτικού φαγητού (το έχουν αυτό οι Κρητικές νοικοκυρές), ξεκινήσαμε προς την πόλη του Ρεθύμνου.
Στο Ρέθυμνο μας περίμεναν φίλοι για να μας ξεναγήσουν (ένα καλό αν κάνεις capoeira είναι ότι αποκτάς φίλους παντού)
Το Ρέθυμνο είναι για όλα τα γούστα. Έχει μια τεράστια αμμώδη παραλία και πεζοδρόμια με φοίνικες για αυτούς που λατρεύουν την περατζάδα ή το τρέξιμο. Έχει νυχτερινά μαγαζιά, αν είσαι από αυτούς και φυσικά αν απλά θες να πιεις μια ρακί στην παλιά πόλη θα βρεις πανέμορφα μικρά μαγαζιά και παραδοσιακά καφενεία.
Επιστρέφοντας στα Χανιά για να πάρουμε το βραδινό καράβι ένιωθα ότι είχα δει τόσα πολλά. Υπάρχουν όμως τόσα ακόμα, θες μια ζωή για να τα ανακαλύψεις.
